Genelde çocuklarımızı büyütürken, onlara dair gelecek kaygıları hepimizi yorar durur... Okulları, sınavları, tembellikleri, okul kazandı... kazanamadı... Derken bir ömür geçer gider farkına bile varamayız. Sonuca baktığımızda çok şükür ki; düşlediğimizden bile daha iyi yerlerde olurlar ama günü yaşarken ne yazık ki, bunun farkına varamayız. Ben de; böyle bin bir düşünce ile kızlarımı büyüten bir anneyim. Yoruldum ama "fazlasıyla değdi" diyebilirim. Hep hayal ederdim en yoğun yaşadığım zamanlarımda..."Bugün iş olmasa, sabah bir geç kalksam, akşama kadar boş boş otursam, yapmayı çok sevdiğim resimlerle uğraşsam ya da mutfağa girip uzun zamandır vakitsizlik nedeniyle deneyemediğim bir "Anne tarifi"ne hayat versem... İşte böyle hülyalara dalıp düşünürken, başucumdaki saat çalar, ve koşuşma başlar. :) Anlayacağınız hep güzel bir rüyadan uyanırdım, şu lanet olası çalar saatin sesiyle...:) Artık o günleri geride bıraktım, sadece anne ve babası gelene kadar, küçük kuzuma göz kulak olmakla görevliyim. Akşamlara gelince...:) Onlar benim. İsteğim ve hayal ettiğim her şeyi yapabilmek için vaktim var artık. :) Kuzucum, bir ay kadar sonra yeni bir yaşa daha "Merhaba" diyecek... O da her bebek gibi, bazı çizgi kahramanlara ilgi duyuyor. İsimlerini ezbere biliyor. :) Hatta, onların isimlerini bizimkilerden evvel dillendirdi diyebilirim. Şirinler, bir zamanlar benim bile bayılarak seyrettiğim bir çizgi filmdi. :) Gargamele zaman zaman çok kızardım, minicik şirinleri mideye indirecek diye. :) Artık çok ilgimi çekmiyor...:) Sanıyorum yaşlanıyorum.:)
Şimdi onları üç boyutlu olarak, küçüğümün pastasının üzerine yerleştirebilmek için çalışmalara başladım. Geçen yaş gününden beri figür çalışmayınca, biraz elim durmuş ama açılır umut ediyorum. :) Bu Cemroşuma sürpriz olacak. Aramızda kalacağını ümit ederek sizlerle paylaşıyorum. :)))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder